In 2011 studeerde ik af aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht, Bachelor of Theatre, Acting.

Nu woon ik in Amersfoort met mijn echtgenoot Joeri, onze kersverse dochter Hera, 2 katten en 2 oude kippen.

 

Ik ben actrice en kan mijn creatieve expertise omzetten om heel veel verschillende soorten opdrachten te doen. Mijn passie, enthousiasme en mijn persoonlijke ervaringen vormen samen de drijfveer om iedere dag iets nieuws te ontdekken, te werken om mijn dromen te bereiken en om met volle teugen te genieten van het leven!

Deze website is geen advertentie om mezelf aan te prijzen: 'kies mij, ik ben de beste'. Daar heb ik geen interesse in. Ik wil iets betekenen, iets toevoegen. Voor mezelf, voor jou en de wereld.

 

Een actrice worden is geen makkelijk doel. Ik groeide op in Zwijndrecht in een gezin bestaande uit een Cypriotische vader en een Nederlandse moeder, 2 broertjes en een zusje. Mijn ene broertje zat op voetbal en de ander kon ontzettend goed karten. Ik kon geen geschikte hobby vinden tot op een dag een flyer werd bezorgd van een jeugdtheaterschool. Ik was meteen enthousiast en ik wist dat ik dit moest gaan proberen. Na lang smeken mocht ik van mijn moeder deelnemen aan de cursus. Er ging een wereld voor me open. Op een podium staan was fantastisch! Spelen was mijn passie. Op een dag vertelde de inspirerende docent Pé Bies me dat ik er mijn beroep van kon maken. 'Kan dat echt?'. Ik bewonderde vele actrice op televisie, maar acteren was voor iemand uit Amerika weggelegd of op z'n minst iemand uit Amsterdam. Een meisje uit Zwijndrecht kan geen actrice worden. Toch moest ik een poging wagen en ik deed, geheel tegen de wil van mijn ouders in, auditie op de Toneelschool in Utrecht.

De audities waren de meest zenuwslopende, maar tevens ook de mooiste dagen tot dan toe uit mijn leven. Ik werd aangenomen.

In 4 jaar heb ik, als een spons, zoveel mogelijk opgenomen. Ik was de jongste en de minst ervaren, waardoor ik me erg onzeker heb gevoeld. Ik genoot met volle teugen van iedere voorstelling, solo en opdracht. Stapje voor stapje kroop ik dichter naar mijn grootste droom: actrice worden.

Na mijn afstuderen viel ik met mijn neus in de boter; ik mocht spelen bij het professionele gezelschap Aluin, De Wraak van Ifiginea. Spelen bij Aluin was als een warm bad. Ik kreeg ruimte om te groeien en ik maakte deel uit van een mooi gezelschap. Daarna volgde meerdere voorstellingen bij Growing up in Public en de Vrijstaat, fotoshoots en commercials. Ik leefde mijn droom.

Toch bleef er altijd een honger naar andere opdrachten. Ik wou iets meer betekenen voor de samenleving. De onzekerheid die ik voelde in mijn jeugd en tijdens mijn studie verdween langzaam, maar ik wist dat ik daar nog iets mee moest. Ik ontwikkelde in 2012 een programma om mensen te helpen vechten tegen onzekerheid: de Confindence Class.

Randstad pikte mijn programma op en ik mocht een aantal jaar als ambassadeur voor de aanpak van jeugdwerkeloosheid aan de slag. Ik hielp mensen 1 op 1 door heel Nederland, ik sprak in online seminars en interviews, maar ook voor grote zalen met boze, werkeloze jongeren die afwijzing na afwijzing afreageerde op mij. Bijvoorbeeld in Amsterdam Oost: vooraan zat een jongen in een zaal, onderuitgezakt met een boze blik. Hij had in het uur voorafgaand aan mijn tekst al menig gemeenteraadslid afgezeken, omdat hij geen baan kon krijgen. Ik was aan de beurt en na mijn persoonlijke verhaal brulde hij door de zaal: 'Jij hebt makkelijk praten, want jij bent Nederlands en jouw rijke ouders hebben alles voor je geregeld. Daarom sta jij daar in je dure jurk en niet ik'. De zaal met jongeren knikte instemmend en ik moest even wat moed bij elkaar rapen voor ik kon reageren. Ik zei: 'Beoordeel een boek niet om de kaft. Ik kom niet uit een rijk gezin, waarbij alles me in de schoot geworpen is. Mijn vader is dakdekker en mijn moeder verpleegkundige. Bovendien ben ik ook een allochtoon, maar daar maak ik mijn kracht van. Ik heb hard moeten werken om hier te mogen staan. Oh en nog iets: deze jurk komt van de Primark, maar ik draag het met zelfvertrouwen. Dat maakt het verschil. Als ik dit kan kunnen jullie dit ook. Misschien kun je starten met je jas uitdoen en rechtop gaan zitten, zodat het in ieder geval lijkt alsof je iets wilt bereiken'. Daarna viel er een stilte die in mijn herinnering een eeuwigheid leek te duren. Ik had knalrode wangen en mijn knieën knikte stiekem onder mijn jurk. Er volgde een staande ovatie die ik nooit zal vergeten. De jongen deed zijn jas uit, bood zijn excuses aan en ging rechtop zitten. Deze ervaring geeft me kracht. Met Grieks temperament sta ik stevig in mijn schoenen. Hier kon ik nog wat meer mee, hoopte ik.

Uiteindelijk kwam ik door nieuwsgierig googelen terecht bij een nieuwe opdrachtgever: Defensie.

Ik bood mezelf aan, als acteur, om militairen te helpen beter voorbereid op missies te gaan. Ik deed de opleiding Traumatologie in 2014. Ik speelde slachtoffers met gegrimeerde wonden en agressors voor o.a. de Dienst Speciale Interventie. In uniform gekleed en gewapend in een bos liggen met dodelijke verwondingen of me als terrorist verstoppen in een leegstaand pand houd me met beide benen op de grond. Ik ben geen diva, maar een bikkel.

Nu geef ik de Traumatologie lessen voor Grip 5, daarnaast regisseer ik momenteel een groep jongeren op het Stedelijke Gymnasium Utrecht en speel ik aankomend jaar in de nieuwe voorstelling 'Paradepaard' van de Vrijstaat.

Iedere dag is anders. Ik geniet iedere dag. Ik ben nog lang niet uitgeleerd. Ik heb een onstilbare honger naar meer, naar helpen, naar leren, naar spelen.

Dit ben ik.

 

Ik sta open voor nieuwe uitdagingen en opdrachten.